این روزها اکثر جوامع روستایی منطقه شیراک با کمبود علف علوفه روبرو هستند. در نتیجه خشکسالی ، مزارع خشک شد و روستاییان توانستند علف بسیار کمی ذخیره کنند.
ارشک زاتیکیان از ورداکار می گوید به سختی از 6 هکتار زمین زراعی به جای 600 هکتار علف به دست آورده است. ساقه خشک مانده در مزرعه پس از برداشت دانه که سوزانده یا در مزرعه رها شده بود ، باید امسال به خانه آورده می شد تا با جو مخلوط شود و به عنوان علوفه استفاده شود. به گفته روستایی ، چمن های موجود برای تغذیه گاو و گوسفند تا بهار کافی نخواهد بود ، آنها یا باید آن را بفروشند یا آن را ذبح کنند.
“من دو راس گاو دارم ، 30 گوسفند دارم ، زیرا هیچکدام وجود ندارد ، ما باید ذبح کنیم و بخوریم. قیمت همان قیمتی است که می آید ، به سه گاو 130 هزار درام پرداخت می شود ، که سال گذشته من یک گوساله 40 روزه را با آن قیمت فروختم. اگر می توانستیم آن را نگه داریم ، نگه می داشتیم ، نه ، وقتی علوفه تمام شد ، آن را ذبح می کردیم و می خوردیم. زاتیکیان گفت: “این علوفه تا اواسط دسامبر-ژانویه است.”
خانواده زاتیکیان 9 عضو دارند و در حال حاضر هر دو پسر با خانواده های خود در خارج از کشور هستند. او می گوید راهی برای خرید چمن ندارند. “من آن را نخریدم ، من پول ندارم. اگر وجود داشت ، حداقل آن را با 2000 درام می خریدم. ماهی قزل آلا گندم – 1000 درام ، 1100 درام ، اگر آن را بیاورند و به در بیاورند. قبلاً قیمت نداشت ، اگر لازم بود برویم ، به یکدیگر می گوییم تماس بگیرید. اما نه ، به هیچ وجه. در گذشته ، ماهی قزل آلا توسط افرادی آورده می شد ، به عنوان مثال ، زیر گوساله دراز بکشید ، درست است ، آنها همچنین حیوانات را تغذیه می کردند ، اما بسیاری آنها را در مزرعه رها کردند. “
اکثر مردم ورداکار با این مشکل روبرو هستند که برخی از حیوانات خود را بفروشند یا آنها را مجبور به پوست کنند. آغوان مکرتچیان به خز فکر می کند.
“امسال غذا وجود نداشت ، نه ، همه چیز تمام شده بود. ما یک کیف به قیمت 1800 AMD خریداری کردیم تا حداقل دو سرمان را نگه داریم و در بهار آن را بیرون بیاوریم. وجود ندارد ، “مکرتچیان گفت.
روستاییان منتظر کمک دولت برای حل مشکل چمن هستند. “اگر دولت کمی با آن چمن کمک کند ، حتی اگر به چیزی کمک کند ، ما می توانیم آن را نگه داریم ، اگر نه ، غیر ممکن است. من 20 گوسفند دارم ، و گوسفند یک گله است ، جایی دیگر است ، برای خوردن از آنجا چه چیزی بیاورم ، باید دوباره آن را بفروشم. “
مرد ورداکار می گوید این حیوان اکنون تقریباً گرسنه از مزرعه می آید و میزان شیرش کاهش یافته است. “در روزهای خوب ، مادرم هر کدام ده لیتر نوشیدند. Hm – یک لیتر و نیم ، یک لیتر ، هیچ چیز. “
زمین های موجود در ورداکار بی آب هستند ، همانطور که هم صحبت های “آزادی” اشاره کردند ، آنها فقط یک بار در تابستان باران دیده اند.
مشکل علف در روستاهای دارای مزارع آبی است. مزارع ماتوس اویومجیان از شیراک آبیاری شد ، اما او همچنان موفق به ذخیره علف بسیار کمی شد. – ما باید بخریم. ما به سیب زمینی ها امید داریم که آنها را بفروشند ، حداقل برای خرید علوفه ، برای نگهداری حیوانات. حیوانات بی ارزش هستند ، شیر بی ارزش است ، گوشت بی ارزش است. “هیچ چیز بی ارزش نیست ، آنچه یک روستایی دارد بی ارزش است.”
در روزهای اخیر ، به ویژه در اینترنت ، به ویژه از منطقه شیراک ، یا با “پیشنهاد چمن” یا اطلاعیه هایی برای فروش دام مواجه شده اید. روستاییان می ترسند که اگر پرونده به خز اجباری گسترده برسد ، تخلیه مصنوعی گوشت رخ می دهد و روستایی دوباره آسیب می بیند.
