گفتگوی Lragir.am رهبر حزب سازنده ارمنستان “آندریاس قوکاسیان است”.
آقای “قوکاسیان”، پوتین رئیس جمهور روسیه استقلال جمهوری های خودخوانده “دونتسک” و “لوهانسک” را به رسمیت شناخت. این تحولات را چگونه ارزیابی می کنید؟
روسیه از ادامه مذاکرات درباره وضعیت “دونباس” اجتناب کرد. در واقع، اصلاحیه پیشنهادی اوکراین در قانون اساسی، برنامه‌های برگزاری انتخابات در وضعیت “دونباس” در “دونباس” را رد کرد و روند مذاکرات موسوم به چهارجانبه “مینسک” را که توسط چهارجانبه “نرماندی” اداره می‌شد، با فرانسه، آلمان، روسیه و بسته شد. همکاری اوکراین برای حمایت از صلح و روند حل و فصل. و گفتگوهای مستقیم بر اساس یک گروه تماس سه جانبه انجام شد که در آن اوکراین، روسیه و سازمان امنیت و همکاری اروپا در تلاش برای یافتن راه حلی برای اجرای توافقات “مینسک” بودند. و در واقع، روسیه به این روند دیپلماتیک پایان داد و موضوع را به حوزه قدرت کشاند، زمانی که به رسمیت شناختن جمهوری‌های “لوهانسک” و “دونتسک” به روسیه اجازه مداخله نظامی در آن سرزمین‌ها را می‌دهد. و پس از آن، بسته به واکنش اوکراین، تصمیم گرفته می شود که آیا قبل از جنگ بزرگ بین روسیه و اوکراین گسترش خواهد یافت یا به آن محدود می شود.
و به نظر شما چه تحولاتی می تواند رخ دهد، آیا جنگ بزرگی رخ خواهد داد؟
این اقدام روسیه که در آستانه دیدار پوتین و بایدن از سوی “امانوئل ماکرون”، رئیس جمهور فرانسه پیشنهاد شد، با هدف ارائه اولتیماتوم جدید به غرب انجام شد. یعنی اگر این اقدام توسط غرب به شدت مجازات شود، روسیه تهدید به گسترش جنگ کند، جنگ بزرگتری با اوکراین رخ خواهد داد.
ارمنستان در این فرآیندها چه جایگاهی باید داشته باشد؟
اگر قرار نیست ارمنستان جهت ژئوپلیتیک خود را تغییر دهد، در روابط متحد با روسیه باقی بماند، پس دولت ارمنستان باید اقداماتی را برای کاهش تأثیر تحریم ها بر اقتصاد ما انجام دهد. بدیهی است که تحریم های روسیه بر اقتصاد ارمنستان نیز تاثیر خواهد گذاشت. علاوه بر این، ارمنستان به طور کلی چشم انداز توسعه روابط با غرب را از دست خواهد داد و باید به منابع داخلی خود متکی باشد. در صورت کمبود این فرصت‌ها، ارمنستان باید با این واقعیت روبرو شود که نیاز به تجدید نظر سیاسی است، زیرا این نخبگان سیاسی، این مجلس ملی که در انتخابات سال گذشته تشکیل شد، کار مؤثر با غرب را رد می‌کند. نه “نیکول پاشینیان”، نه “رابرت کوچاریان” و نه “سرژ سرکیسیان” نمی توانند شرکای قابل اعتمادی برای ارمنستان در غرب باشند که بتوان با آنها کار کرد. و در چنین شرایطی، همسویی سیاسی اجتناب ناپذیر می شود، یعنی باید یک نخبه سیاسی تشکیل شود که بتواند آن وظیفه را انجام دهد. نظام سیاسی که در 20 ژوئن سال گذشته تأسیس شد، با هدف تقویت روابط با روسیه، نادیده گرفتن منافع غرب، فرصت های همکاری با غرب است.
فکر نمی‌کنم نخبگان کنونی آنقدر نگران ارمنستان باشند که حاضر باشند موقعیت حاکم را به نیروهای دیگری بسپارند که بتوانند روابط ارمنستان با غرب را به سطح جدیدی برسانند. به نظر من قدرت حاکم می فهمد که چنین فرصتی وجود دارد، اما خودشان نمی توانند آن فرصت را درک کنند، یعنی چنین فرصتی برایشان وجود ندارد. چگونه ممکن است چنین فرصتی برای رابرت کوچاریان و سرژ سرکیسیان وجود نداشته باشد؟ هر چقدر هم که سرژ سرکیسیان تلاش می کند خود را منعطف ترین چهره در این زنجیره معرفی کند که می تواند بین مسکو، واشنگتن، پاریس و بروکسل تعادل ایجاد کند، در واقع، آن دوران که ممکن بود گذشته است. اکنون همه چیز کاملا مشخص است، و برای چنین تغییرات سیاسی در ارمنستان، اراده سیاسی جدی نخبگان مورد نیاز است، که امروز بعید می دانم که تجلی یابد. هر یک از اعضای این نخبگان به جای منافع مردم ارمنستان، به دنبال منافع خود هستند.
