“آرتساخ”، “نخجوان”، “قارص” و سایر مناطق جزء لاینفک جمهوری ارمنستان هستند که توسط جامعه جهانی به رسمیت شناخته شده است.

گفتگوی Lragir.am “واهه گاسپاریان”، عضو شورای بار ملی دموکراتیک است.

آقای گاسپاریان، باکو پنج اصل را به ارمنستان منتقل کرد که بر اساس اظهارات رسمی، مذاکرات توافقنامه صلح باید بر اساس آنها انجام شود. “آرارات میرزویان” وزیر امور خارجه جمهوری ارمنستان در این خصوص توضیحاتی ارائه کرد، این روندها را چگونه ارزیابی می کنید؟

در این پیشنهادات آمده است که طرفین تمامیت ارضی یکدیگر را به رسمیت می شناسند و از ادعاهای ارضی نسبت به یکدیگر صرف نظر می کنند. از به اصطلاح “راهروی زانگزور” صحبت می کند و آن را با کلمه “ارتباطات” پنهان می کند. اما ما متوجه شدیم که منظور آنها کریدور است، در عوض هیچ ارتباط دیگری برای ارمنستان باز نخواهد شد. آرارات میرزویان تصریح کرد که ارمنستان و آذربایجان با امضای موافقتنامه ایجاد همکاری کشورهای مستقل در 8 دسامبر 1991، پیش از این تمامیت ارضی یکدیگر را به رسمیت شناخته و پذیرفته اند که هیچ ادعایی ارضی نسبت به یکدیگر ندارند. آرارات میرزویان و آذربایجان در حال دستکاری در این موضوع هستند. آرارات میرزویان یا آگاه نیست یا آگاه است، عمدا دارد جامعه ارمنستان را به اشتباه می اندازد. قبل از هر چیز این را بگویم که طبق قرارداد CIS، بله، طرفین در طول عضویت خود در CIS تمامیت ارضی یکدیگر را به رسمیت می شناسند. جامعه ارمنستان 30 سال است که این موضوع را اشتباه می‌دانند که مسئله آرتساخ به «تمامیت ارضی آذربایجان» مربوط است. آذربایجان می گوید که مسئله آرشاخ باید با احترام به تمامیت ارضی آذربایجان حل شود، ارمنستان و همان آرارات میرزویان می گوید که مناقشه قره باغ یک مسئله سرزمینی نیست، بلکه یک موضوع تعیین سرنوشت و حقوق آرتساخ است. ارمنی ها ایجاناما مشکل اصلی این است: مسئله آرتساخ ربطی به تمامیت ارضی آذربایجان ندارد، همانطور که ربطی به تعیین سرنوشت مردم ندارد. موضوع آرتساخ ارتباط مستقیمی با احیای تمامیت ارضی جمهوری ارمنستان دارد. تمامیت ارضی جمهوری اول ارمنستان و مرزهای ارمنستان-ترکیه و ارمنستان-آذربایجان توسط جامعه بین المللی با رأی داوری ویلسون توسط گزارش-پیشنهاد جامعه ملل تعیین شد. و این آذربایجان بود که در سال 1920 به دلیل تجاوزات مشترک روسیه و ترکیه، آرتساخ را اشغال کرد. این آذربایجان است که 100 سال آرتساخ را اشغال کرده است؛ این آذربایجان است که تمامیت ارضی ارمنستان را زیر پا گذاشته است. خود آذربایجان که خود را جانشین قانونی جمهوری آذربایجان اعلام کرد، از میراث شوروی خود دست کشید و در نتیجه از آرتساخ صرف نظر کرد. و آرتساخ با تصمیم تجاوز استالین کابوری به آذربایجان ضمیمه شد که مورد قبول جامعه جهانی نیست، زیرا این تصمیم مجمع حزبی اتحاد جماهیر شوروی بود. اگر در مورد خودمختاری مردم آرتساخ صحبت کنیم، خود را در بن بست قرار می دهیم، زیرا مردم آرتساخ می توانند در داخل NKAO خود تعیین کنند و NKAO یک واحد ساختگی و ساختگی بود که با مداد شوم “ساتلین” ترسیم شده بود. در نتیجه، ما خود از سرزمین‌های دیگر که جزء لاینفک آرتساخ هستند، چشم پوشی می‌کنیم: “کاشاتاق”، “کارواچار”، “کووساکان”، “ساناسار”، “آکنا”، که طبق تصمیم جامعه ملل جزء لاینفک آرتساخ و جمهوری ارمنستان هستند.

وقتی از خودمختاری مردم آرتساخ صحبت می کنیم، خودمان به آذربایجان فشار می آوریم تا آرتساخ را بیرون بکشد، به تبعیت از نخجوان، کاری که آذربایجان اکنون انجام می دهد. هدف از قطع گاز و برق در آرتساخ ایجاد یک وضعیت غیرقابل تحمل برای ارامنه است تا ارامنه سرزمین خود را ترک کنند و آرتساخ از ارامنه خالی شود. و آن وقت آذربایجان خواهد گفت خوب، ارمنی وجود ندارد، چه کسی باید خود را تعیین کند؟ چه ارمنی در آرتساخ باشد چه نباشد، چه در نخجوان ارمنی باشد یا نباشد، چه ارمنی در قارص باشد یا نباشد، آرتساخ، نخجوان، قارص و سایر مناطق جزء لاینفک جمهوری ارمنستان است که توسط جمهوری آذرب به رسمیت شناخته شده است. جامعه جهانی. همه کسانی که می گویند راه حل مسئله آرتساخ مربوط به حق تعیین سرنوشت مردم است، جامعه ارمنستان را گمراه می کنند، مسئله آرتساخ را به بن بست می کشانند.

بنابراین، انعقاد پیمان صلح بر اساس این پیشنهادات باکو چه خطراتی دارد؟

خطر این است که اگر آن سند امضا شود، به این معنی است که جمهوری ارمنستان از آرتساخ صرف نظر می کند، آرتساخ را به عنوان بخشی از آذربایجان به رسمیت می شناسد. و سپس ما فقط می توانیم در مورد دادن خودمختاری به آرتساخ صحبت کنیم، مثلاً خودمختاری فرهنگی در آذربایجان. به عبارت دیگر، ما خود تصمیم جامعه بین‌المللی را که به موجب آن آرتساخ به ما داده شده، لغو می‌کنیم.

در این مرحله برخی از مبلغان روسی از تبدیل شدن ارمنستان به روسیه با وضعیت تاتارستان خبر می دهند. حاکمیت و استقلال جمهوری ارمنستان در قانون اساسی ذکر شده است و هر سخنی که حاکمیت را انکار کند یک عمل مجرمانه است. هدف کرملین جذب نهایی ارمنستان و حذف کامل عامل ارمنی در قفقاز جنوبی است. طبق آخرین نکات “طرح لاوروف”، آرتساخ باید به آذربایجان بازگردانده شود، ارمنستان باید مرزهای آذربایجان، ترکیه، بخشی از امپراتوری روسیه را به رسمیت بشناسد، ارمنی ها در نهایت از کشورداری محروم می شوند، سپس ادغام می شوند و از بین می روند. حوزه تاریخ اما تحولات ژئوپلیتیکی مساعد ناگزیر به استعمارزدایی از جمهوری ارمنستان، تولد دوباره جمهوری اول، اعلام جانشینی قانونی منجر خواهد شد که در چارچوب آن موضوع ارامنه، مسئله آرتساخ که بخشی از آن است، خواهد شد. ، باید حل شود.