در پس زمینه لبخندهای مصنوعی پوتین و “رهبران” جنایتکار سرزمین های ضمیمه شده اوکراین، هیچ شادی در چهره نمایندگان نخبگان روسی شرکت کننده در عمل الحاق این سرزمین ها در کرملین دیده نمی شود. برخی به سادگی دروغ گفتند. آقایان روسی نباید اینقدر غمگین باشید، اینجا هنوز لاهه نیست و نباید وانمود کنید که درگیر همه اینها نیستید. مانند در آستانه حمله به اوکراین.
رمضان قدیروف که از برگزاری بسیج در کشورش امتناع کرد، برای ایچکریای مستقل که پشت کوه نیست گریه می کند. و Sobyanin پایتخت روسیه را در زادگاه خود Khanty Mansisyk می بیند. تعقیب کوه ها هم نیست، چون چشم انداز مسکوی توهمی به نظر می رسد و به عنوان اولوس زیر نظر ترک ها، چشم انداز عینی تر است.
برای دزدسالاری پوتین، لاهه نیز ممکن است مبارک به نظر برسد، زمانی که پس از عقب نشینی از اوکراین، مردم عمیقی که توسط تبلیغات فاشیستی دزدسالاری تحقیر شده اند و سربازانی که موهای خود را از جلو ریخته اند، حساب می خواهند. توصیف معروف “شورش وحشیانه و بی معنی روسیه” ممکن است این بار کافی به نظر نرسد.
روسیه قربانی تلاش های دزدسالاری پوتین برای ترکیب فاشیسم روسی و امپریالیسم شده است. در همان زمان، دزدسالاری خود ناگزیر قربانی تلاش‌های خود می‌شود، زیرا اکنون به قضاوت‌های سرسام‌آور رهبرش گوش می‌دهند، وعده عدم احیای اتحاد جماهیر شوروی، و التماس برای مذاکره.
کمپین علیه ارمنستان هزینه بسیار زیادی برای روسیه خواهد داشت. آنچه علیه ارمنستان برنامه ریزی کرد برای روسیه نیز اتفاق خواهد افتاد. بدون هیچ چشم اندازی. یکی پیامد مستقیم دیگری است.
