گفتگوی Lragir.am مانول یقیازاریان، فرمانده گروهان عرابو است.
آقای یقیازاریان، منطقه دیگری در سیونیک به دشمن تسلیم شد، وضعیت را چگونه ارزیابی می کنید؟
زمانی که ما در جایی که نیروهایمان بودند ایستادیم، به گفته ولادیمیر پوتین، کارواچار و کاشطاق را تحویل ندادیم، بخشی از آرتساخ در دست ما بود. اما مردم در 9 نوامبر 2020 کاپیتولاسیون را امضا کردند، کارواچار و کاشطاق را دادند. و تا امروز مردم ادامه آن سند را اجرا می کنند. به گفته آنها به آن «توافقنامه صلح» می گویند. «پیمان صلح» یعنی چه: آرتساخ را تحویل دهید، سیونیک را تحویل دهید و شاید کل ارمنستان را نیز تحویل دهید؟ ما نمی دانیم که در آن «توافقنامه صلح» چه چیزی گنجانده شده است، و از مقامات نمی خواهیم که آن «توافقنامه صلح» چیست. بنابراین با اطمینان از اینکه هیچ خطری در انتظار آنها نیست، همه چیز را امضا می کنند و تحویل می دهند. آنها تصمیم گرفتند آرتساخ را به دشمن بسپارند و این ادامه آن است، چیز جدیدی وجود ندارد.
و ارائه می کنند که اگر آرتساخ تحویل داده شود، می توان در ارمنستان با آرامش زندگی کرد.
آذربایجان همسایه ای است که سوان را می خواهد، تز «آذربایجان غربی» در گردش است، ایروان را می خواهد. آنها می خواهند با افرادی با این ایدئولوژی یک محله درست کنند. من فکر می کنم دلیل این سیاست این است که آنها به سادگی فروخته شدند و در حال واگذاری هستند. چگونه می توان با آذربایجان همسایه کرد، “قرارداد صلح” امضا کرد وقتی یک نفر خانه شما را می خواهد؟ فقط بردگان چنین «صلح» را می خرند، این قرارداد بردگی است نه صلح. انسان نیکوکار دشمن خود را به خانه نمی آورد، فقط خائنان و فروشندگان این کار را انجام می دهند. من نمی توانم آن افراد را به شکل دیگری نام ببرم.
در واقع در بخشی از سیونیک که دشمن مناطق جدیدی را اشغال کرده بود، مقاومتی وجود نداشت. به عبارت دیگر آیا این برنامه ریزی شده بود؟
تا زمانی که دولت نخواهد مبارزه کند، ما نمی توانیم بجنگیم. در سال 1992 که شاهومیان و مناطق دیگر را تحویل می دادند، سعی کردم جلوی آن را بگیرم، حتی یکی دو روستا را پس گرفتیم، اما آنها چنان شرایطی ایجاد کردند که تعداد زیادی کشته شدند، ما نمی دانستیم که پسرها در آنجا کشته شدند. حتی نتوانستیم کمک بگیریم. اگر دولت نمی خواهد بجنگد، چه کاری می توانید انجام دهید؟ در آن زمان ما جوخه های داوطلب داشتیم، به ایالت نمی پرداختیم، چون ایالت نداشتیم. در سال 1371 گیگی های نیمه سواد چه دولتی جمع کردند که انگار دارند دولت می سازند، چه کسانی بودند؟ آن موقع هم به ما خیانت کردند، در عرض چند ساعت 100 نفر مردند. حالا چطور می توانیم بجنگیم، وقتی امنیت ملی، پلیس جلوی شما را می گیرد، توپخانه شلیک نمی کند؟ بله، شما می توانید شجاعانه در یک روز بمیرید، کار دیگری نمی توانید انجام دهید.
اما آیا ارتش ما منابع و توانایی مقاومت را دارد؟
ما منابع لازم برای مقاومت، توقف پیشروی و منابع برای حمله را داریم. زمانی که علی اف در سپتامبر سال گذشته شانس خود را در جهت جرموک امتحان کرد تا با جعل دفاع، ایشخانسر را بگیرد و به بزرگراه ایروان-گوریس برود، موفق نشد. ارتش ما را اینطور تضعیف می کنند، هر کاری می کنند که ارتش وجود نداشته باشد، اما در آن شرایط هم ارتش ایستاد و مقاومت کرد. علی اف نمی تواند ما را شکست دهد، در 19 اکتبر 2020 که ما در جرکان بودیم، در آن زمان می خواستند صلح کنند، زیرا پیشروی نکردند. اما ما فریب خوردیم، نیروها عقب نشینی کردند، انگار که عقب نشینی کردیم تا بعداً دوباره حمله کنیم. اما کووساکان و ساناسر به ما خیانت کردند. راستی اینطوری شد، من فقط چند ترک در سناسر دیدم. 200-300 نفر 80-90 کیلومتر از کوه ها آمدند و شوشی را گرفتند، درباره چیست؟ همه چیز از روی عمد داده می شود، فردا یا فردا در نانی که آن مردم خورده اند تف می کنند. ارمنستان را لاشه کردند، از هر طرف دارند می بلعند.
آنچه باید انجام شود؟
ما باید هر کاری انجام دهیم تا نیروهای ملی در ارمنستان به قدرت برسند. وقتی می گویم نیروهای ملی، منظورم آن دسته از مردمی است که میهن خود را دوست دارند و می توانند برای آن سرزمین مادری بمیرند. ما همه چیز را درست می کنیم، هیچ چیز خطرناکی وجود ندارد. آنها دروغ می گویند، تقلب می کنند، هیچ موقعیت خطرناکی وجود ندارد. می گویند: علی اف این را می خواهد، علی اف آن را می خواهد، زن هایتان را بدهید، دخترانتان را در خط مرز بگذارید، بدهید و فرار کنید، سقط های نابخشودنی. مرد هستی یا مرغ؟ این وضعیت به این دلیل است که ارمنستان هرگز دولت مناسبی نداشته است. هر رئیس‌جمهوری گروهی مشابه را جمع کرد و حکومتی ایجاد کرد، یکی غارتگران و دیگری خائنان. امروز هم خائنان جمع شده اند به امید اینکه کسی آنها را مجازات نکند.
